Ik dacht dat ik mijn leven terugkreeg. Maar het bleek dat ik het gewoon in brand had gestoken.
Drie weken geleden pakte ik mijn koffer in. Niet stiekem, niet stilletjes. Ik deed het nadat ik voor vijftig mensen had gestaan – de hele familie van mijn man – en hen had verteld dat ik hem verliet voor een collega.
Het was geen impulsieve beslissing. Mijn man was al acht maanden werkloos. Niet ontslagen. Ontslagen. Omdat hij dronken op zijn werk verscheen in een magazijn. Wéér. Hij beloofde me een baan te zoeken, maar hij bracht zijn dagen door met gokken, terwijl ik dubbele diensten in een restaurant draaide en nauwelijks rondkwam en eten kon kopen.
Mijn collega is zes maanden geleden begonnen als barman. Slim. Ambitieus. Hij had zelfs een eigen auto in plaats van dat hij de mijne elke dag moest lenen. We begonnen te praten tijdens rustigere diensten. Daarna appten we. En daarna zagen we elkaar na werktijd.
Op een avond zag hij me in zijn appartement en zei: « Je verdient iemand die je echt kan helpen. Niet een loser die de hele dag videogames speelt. »
Ik geloofde hem.
De familiereünie vond plaats bij mijn schoonmoeder. Haar tuin wemelde van de familieleden, het gelach en de klapstoelen. Mijn man schepte op over een online toernooi dat hij had gewonnen. Zijn neef vroeg naar zijn zoektocht naar werk.
« O, dat was snel, » loog hij. « Niet veel goede aanwijzingen. »
Ik knapte.
« Eigenlijk heeft hij al drie maanden niets meer van zich laten horen, » zei ik, terwijl ik opstond. « Genoeg van dat gezeur. Ik verlaat hem voor iemand met een echte baan en echte ambitie. »
