Na 15 jaar schetsen, plannen en het realiseren van mijn droomkeukens, had ik eindelijk genoeg gespaard om mijn eigen keuken te creëren. Het huis dat ik zes maanden geleden kocht, zag er van buiten niet zo bijzonder uit. Het was een bescheiden gelijkvloers huis in een rustige buurt aan de westkant van Fair Haven. Maar zodra ik binnenkwam, zag ik de potentie.
De constructie was solide, het natuurlijke licht uitzonderlijk, en de keuken – nou ja, de keuken werd mijn canvas. Ik heb drie maanden en bijna $ 40.000 besteed aan het omtoveren van deze ouderwetse kombuis tot een waar pronkstuk. Op maat gemaakte notenhouten kasten met softclose lades, kwartswerkbladen in smetteloos Kakotta-goud, een Wolf-fornuis met zes pitten waar elke chef-kok van zou smullen, en een enorm kookeiland dat zowel dienstdeed als voorbereidingsruimte en entertainmentcentrum.
Elk detail was zorgvuldig uitgekozen, van de handgesmede gietijzeren kastposten tot de speciaal geïmporteerde Italiaanse steengoed wandtegels. Dit was niet zomaar een plek waar ik kookte. Het was mijn portfolio, mijn oase van rust, het bewijs dat ik het kon. Alleen wonen heeft me nooit gestoord.
Nadat ik op achtjarige leeftijd het huwelijk van mijn moeder met mijn biologische vader had zien mislukken, en vervolgens haar overhaaste terugkeer naar het huwelijk met Rey toen ik tien was, leerde ik al vroeg dat onafhankelijkheid veiliger was dan afhankelijkheid. Mijn moeder, Patricia, bedoelde het goed, maar ze had een zwak voor mannen die veiligheid en controle beloofden. Ry paste perfect in dat plaatje: charmant en extravert in het openbaar, maar hij regeerde ons huishouden met passief-agressieve manipulatie en af en toe woede-uitbarstingen die iedereen op scherp zetten.
Ry werkte in de stadsplanning, wat betekende dat hij zijn connecties gebruikte om een comfortabele baan te bemachtigen waar hij vergaderingen kon bijwonen, golf kon spelen met raadsleden en een salaris kon verdienen waarmee hij een boot en zijn bourboncollectie kon onderhouden. Hij was het type man dat geloofde dat zijn geslacht en salaris hem macht gaven over elke vrouw in de buurt, vooral over degenen die zo ongelukkig waren om aangetrouwd te zijn.
Mijn halfzus, Kimmy, werd geboren toen ik twaalf was en was vanaf het begin Rays gouden kind. Terwijl ik te onafhankelijk, te koppig en te veel op mijn onverantwoordelijke vader leek, kon Kimmy niets verkeerd doen. Ze erfde de delicate gelaatstrekken van onze moeder en ontwikkelde haar talent voor manipulatie. Ze groeide uit tot een vrouw die geloofde dat de wereld haar moeiteloze succes te danken had.
Op 32-jarige leeftijd had Kimmy een man genaamd Derek die parttime in de bouw werkte, twee kinderen, de zevenjarige Aiden en de vijfjarige Bella, en een cv vol valse starts. Ze probeerde het interieurontwerp, schreef onder mijn hoede en gebruikte mijn naam om klanten te werven, maar gaf het uiteindelijk op toen het echte werk begon.
Ze verkocht etherische oliën, organiseerde sieradenfeestjes en probeerde zelfs een socialmedia-influencer te worden. Elke onderneming liep op een mislukking uit, omdat de kloof tussen haar ambitie en haar werkethiek onoverbrugbaar werd. Ondanks onze ingewikkelde geschiedenis bleef ik contact houden met mijn familie.
Niet te dichtbij; ik had geleerd ze op afstand te houden, maar warm genoeg om kerstdiners en af en toe een verjaardagskaart te serveren. Mam belde om de paar weken, meestal om me te vertellen over Kimmy’s laatste crisis of om voor te stellen dat ik meer met het gezin zou helpen. Ik luisterde, maakte vrijblijvende geluiden en veranderde van onderwerp naar veiligere onderwerpen zoals haar tuin of het weer. Mijn leven in Fair Haven was zorgvuldig ontworpen om drama te minimaliseren.
Ik had mijn eigen bedrijf, een prachtig huis, een kleine kring vrienden in de branche en een routine die me bij zinnen hield. Van maandag tot en met vrijdag ontmoette ik klanten, zocht ik materialen en superviseerde ik de installatie. In het weekend besteedde ik tijd aan mijn eigen projecten, deed ik boodschappen op de boerenmarkt en af en toe een etentje waarbij collega-ontwerpers en architecten in mijn keuken bijeenkwamen om wijn te drinken en de nieuwste trends op het gebied van duurzame materialen te bespreken.
