Op de dag van de operatie pakte Babuji bij zonsopgang eieren en roti in en stapte bij ons in de bus. Voordat ze de operatiekamer binnenging, deed Priya haar mangalsutra uit en gaf die aan haar moeder. « Bewaar hem voor me, » zei ze zachtjes. « Als ik terugkom, doe je hem weer om. »
Ik ondertekende het toestemmingsformulier, mijn hart bonkte bij de woorden « risico op complicaties… d3ath ». Savitri reciteerde de Hanuman Chalisa terwijl de stalen deuren achter mijn vrouw sloten. Zeven slopende uren zaten we in de wachtkamer. Berichten van collega’s hielden me overeind: « We werken samen met HR aan een noodlening. » Zelfs de poha-verkoper belde om me eraan te herinneren sterk te blijven.
Eindelijk kwam de chirurg naar buiten. « We hebben het grootste deel van de tumor verwijderd. Priya is stabiel, maar ze heeft radiotherapie en chemotherapie nodig. » Ik voelde een opluchting. Babuji draaide zich om en verborg zijn tranen.
Toen ik Priya voor het eerst op de intensive care zag, was haar hoofd omwikkeld met verband en overal slangetjes. Ik hield haar hand vast en fluisterde: « Ik ben hier. » Haar vingers trilden, haar ogen gingen open en er rolde een traan over haar wang. Ik barstte in tranen uit.
Het herstel verliep moeizaam. Ze had moeite met praten en noemde onze dochter een keer « Mika » in plaats van « Misha » en lachte om haar eigen fout. De kinderen belden via videogesprekken en lieten tekeningen zien van « Mama met een kroon » – haar verbonden hoofd. Kleine overwinningen gaven ons hoop.
Maar de rekeningen bleven maar komen. Mijn salaris dekte nauwelijks de kosten. HR keurde een lening goed, buren boden munten aan en Savitri kwam terug met verfrommelde briefjes van haar werkgevers. Zelfs Babuji’s zilverwerk was verkocht. Elke roepie droeg iemands offer. Ik zorgde ervoor dat ik bonnetjes met donateurs deelde en beloofde hun vertrouwen te eren.
