Mijn vrouw Priya en ik zijn zes jaar getrouwd. We hebben twee jonge kinderen en wonen bij mijn ouders in Kanpur. Ik ben Babuji’s enige zoon, dus hij stond erop dat we bij elkaar bleven. Bovendien werk ik in Noida, en het zou niet veilig zijn om Priya en de kinderen alleen te laten.
Babuji’s gezondheid is broos sinds hij jaren geleden van een steiger is gevallen. Hij kan geen zwaar werk meer doen, dus besteedt hij zijn dagen aan koken, schoonmaken en de zorg voor de kleinkinderen. Mijn moeder, Savitri, werkt in Mumbai als dienstmeisje en komt maar een paar keer per jaar langs. Toen onze kinderen geboren werden, droeg Babuji de volledige last van de kinderopvang, zodat Priya en ik konden werken. Uit respect vroeg ik Priya vaak om snel naar huis te komen om te helpen, maar ze deed dat altijd zonder te klagen.
Priya is zachtaardig en bekwaam. Hoewel collega’s haar uitnodigen voor etentjes of films, komt ze altijd thuis om te koken en de kinderen in bad te doen. Ik stelde haar gerust: « Houd het nog een paar jaar vol. Het wordt makkelijker als de kinderen groter worden. » Ze knikte, hoewel de vermoeidheid in haar ogen te lezen was.
Priya kreeg onlangs last van hoofdpijn, duizeligheid en vermoeidheid. Een keer moest ze zelfs overgeven op haar werk. Ik raadde haar aan om naar de dokter te gaan, maar ze aarzelde, bang om werk te missen en geld te verspillen.
Op een avond, met heimwee, zette ik onze bewakingscamera uit Noida aan. Het beeld deed pijn: Priya lag te slapen op de bank, de kinderen keken tv en Babuji stond alleen te koken. Ik wilde haar bijna uitschelden, maar iets hield me tegen. Priya ontweek haar taken nooit. Ik spoelde de beelden terug en hoorde Babuji tegen een bezoeker zeggen dat Priya vroeg terug was gekomen, ziek met een vreselijke hoofdpijn, en meteen naar bed was gegaan. Hij bracht de kinderen tot bedaren en deed in alle stilte zelf alle klusjes.
