Megan keek weg, stille tranen stroomden over haar gezicht.
Ik kwam met een zachte maar zelfverzekerde stem dichterbij. « Discipline betekent niet dat je een kind laat verhongeren. Je bent hier klaar. »
Hij grijnsde. « Wat ga je doen, soldaat? Mij neerschieten? »
Dat hoefde ik niet. « Ga weg. Vanavond. Of de mannen die ik heb gebeld, zorgen ervoor dat je verdwijnt. »
Voor het eerst flitste er angst in zijn ogen. Hij pakte zijn sleutels en stormde naar buiten. De stilte die volgde was zwaarder dan welk vuurgevecht dan ook.
Ik draaide mij naar Megan.
« Waarom? » Mijn stem brak.
« Hij zei dat ze verwend was… dat ik zwak was, » fluisterde ze door haar snikken heen.
« Ze is een kind. Ons kind. En jij liet hem haar vernietigen. »
Ik bleef die nacht niet. Sophie sliep tegen me aan in de barak, haar handje stevig om mijn mouw geklemd. Ik beloofde haar dat ze nooit meer bang zou zijn.
Twee dagen later zat ik in het kantoor van een advocaat.
De dokter had alles gedocumenteerd: ondervoeding, uitdroging, beten, kneuzingen. Mishandeling. Verwaarlozing. We stelden snel een dossier samen.
In de rechtszaal huilde Megan en beweerde gemanipuleerd te zijn, terwijl haar advocaat me probeerde af te schilderen als een afwezige vader. De woorden deden pijn, maar ik hield voet bij stuk. Mijn dienst was voor hen geweest – voor haar, voor Sophie.
Toen sprak Sophie. Haar stem trilde, maar haar woorden bevatten de waarheid:
« Hij zette me in de garage. Mam liet het toe. »
Er viel een stilte in de rechtszaal. Megan snikte, maar de beslissing van de rechter was snel en duidelijk. Ik kreeg de voogdij.
