Ik ging naar buiten en belde een man die mij iets verschuldigd was.
Die nacht veranderde alles in het huis dat ik ooit mijn thuis noemde.
Mijn vrouw Megan belde me schreeuwend door de telefoon, maar haar woorden deden er niet meer toe. De waarheid was al in Sophies kwetsbare lichaam gegrift.
Na vijftien maanden in Afghanistan dacht ik dat ik klaar was met de oorlog. Maar thuis wachtte er een op me.
Toen ik thuiskwam, zag ik hem door het raam: Eric, met een biertje in de hand, liggend op mijn bank alsof hij helemaal thuis was. Megan zat tegenover hem, verstijfd van angst, haar ogen vol schuldgevoel.
Ik klopte één keer en ging naar binnen.
« Waar moet Sophie vannacht slapen, Eric? Nog in de garage? »
Zijn grijns verdween.
« Ze had discipline nodig. Megan is het daarmee eens, toch? »
