Mijn wereld stortte in met de kracht van zes woorden. Uw dochter ligt op de intensive care. De steriele ziekenhuislucht prikte in mijn longen en de stem van de receptioniste galmde in mijn hoofd. Nog maar 30 minuten eerder had ik mijn koffer door de voordeur gerold, nog steeds ruikend naar Europese cafés en een mediterraan briesje, in de verwachting Olivia te verrassen met Parijse chocolaatjes en Italiaans leer.
strzelka_do_przodu_iosLees meer
In plaats daarvan vond ik een ongeopende envelop van het Northwestern Memorial Hospital tegen de deurpost staan, dagenlang stof aan het verzamelen. Hoe lang had die daar al gelegen? Ik klemde me vast aan de balie, met witte knokkels, mijn jetlag vergeten, en de adrenaline stroomde door mijn aderen. Mevrouw Thompson was zes dagen geleden opgenomen na een ernstig auto-ongeluk. De professionele afstandelijkheid van de receptioniste versterkte mijn toenemende paniek alleen maar. De intensive care was op de vierde verdieping. Zes dagen.
Mijn enige kind vocht al zes dagen voor zijn leven, en ik, onbewust, maakte selfies bij de Trevyfontein. De lift naar de vierde verdieping duurde eindeloos lang. Vragen spookten door mijn hoofd en werden met de seconde heftiger.
Waarom had Blake me niet gebeld? Ik had mijn internationale contactgegevens voor hen beiden achtergelaten. Was hem ook iets overkomen? De deur van de neonatale intensive care ging fluisterend open en onthulde de verpleegpost, waar een vrouw van middelbare leeftijd opkeek van haar computer. « Ik ben Rebecca Harrison, » zei ik, mijn stem verrassend kalm ondanks de aardbeving in me. « Mijn dochter, Olivia Thompson, is hier. Ik heb het net ontdekt. »
