wegreed van het landgoed, gierde de adrenaline door mijn aderen. Ik was gekwetst, zowel fysiek als emotioneel, maar de pijn versterkte mijn vastberadenheid alleen maar. Sierra had me onderschat en mijn leeftijd aangezien voor zwakte en mijn stilte voor onderdanigheid. Maar ze zou al snel leren dat ik geen vrouw was om mee te sollen.
Mijn bestemming was een bescheiden herenhuis in de stad – een plek ver verwijderd van de weelde van het landgoed. Hier bewaarde ik mijn meest waardevolle bezittingen: documenten, archieven en de sleutels van het rijk waar Sierra zo gretig naar verlangde. Door de jaren heen had ik elke transactie, elke investering en elke juridische nuance die met het landgoed te maken had, nauwgezet gedocumenteerd. Hoewel ik me had teruggetrokken uit het actieve beheer van het familievermogen, had ik de controle nooit uit handen gegeven.
In het herenhuis installeerde ik me in mijn studeerkamer, omringd door planken vol ordners en dossiers. Ik pakte een dikke ordner met het opschrift ‘Estate Trust’ en begon de voorwaarden door te nemen die ik jaren geleden zo zorgvuldig met mijn advocaat had opgesteld. Het landgoed was van mij, en hoewel ik Kevin bepaalde privileges had verleend, was het eigendom nooit van eigenaar gewisseld. Ik had altijd geloofd in voorbereiding op het onverwachte – vandaag was daar een bewijs van.
De volgende stap was een telefoontje naar mijn advocaat, Sarah. Ze was scherp, ervaren en verdedigde mijn belangen fel. Ik lichtte haar in over de situatie en spaarde geen enkel smerig detail. Haar verontwaardiging weerspiegelde de mijne, maar ze ging snel over tot actie en schetste een plan om mijn huis en mijn waardigheid terug te krijgen.
