« Eerst, » zei Sarah, « zullen we een formeel ontruimingsbevel uitvaardigen. Ze hebben geen wettelijk recht om daar te verblijven zonder jouw toestemming. »
Ik knikte en zag Sierra’s gezicht voor me toen ze de mededeling kreeg. « En toen? » vroeg ik.
« De politie, indien nodig. Maar ik vermoed dat ze, zodra ze de juridische implicaties beseffen, zonder veel ophef zullen vertrekken. »
De volgende dagen bracht ik door met het nauwkeurig uitvoeren van ons plan. Sarah bezorgde het ontruimingsbevel, terwijl ik de lokale autoriteiten in stilte op de hoogte bracht van de mogelijke noodzaak van hun hulp. Ik schakelde ook een beveiligingsbedrijf in om nieuwe systemen in het complex te installeren, zodat een dergelijke inbraak nooit meer zou kunnen gebeuren zodra ik de controle terugkreeg.
Terwijl ik de uitkomst afwachtte, kreeg ik een telefoontje van een onverwachte bondgenoot: Sierra’s vader. Hij was een man met aanzienlijke invloed, en hoewel we nooit echt close waren geweest, bood hij zijn excuses aan voor het gedrag van zijn dochter.
« Ik heb haar nooit opgevoed om zich zo te gedragen, » bekende hij met een vleugje spijt in zijn stem. « Als ik iets kan doen om te helpen, zeg het dan gewoon. »
