Ik installeerde de camera omdat mijn man ons huwelijk na drie maanden nog niet wilde « consummeren ». De gruwelijke waarheid die naar boven kwam, verlamde me…
Mijn naam is Marcela, en dit verhaal is mijn eigen verslag van de eerste drie maanden van een huwelijk dat perfect leek. Drie maanden, te kort om elkaar echt te begrijpen, maar lang genoeg om een kleine breuk te laten ontstaan en groeien, die alles dreigde te verbrijzelen. Ricardo en ik trouwden – een bescheiden maar warme bruiloft, met de zegen van familie en vrienden. Iedereen zei dat ik geluk had dat ik de perfecte echtgenoot had gevonden.
In ieders ogen was Ricardo een geweldige man. Hij was aardig, zorgzaam, had een vaste baan en behandelde me altijd met volledige oprechtheid. Hij herinnerde zich elke verjaardag, elke maaltijd die ik at, en overlaadde me altijd met lieve en warme gebaren. Als we uitgingen, hield hij altijd mijn hand stevig vast en trok me tegen zich aan alsof hij me beschermde. Hij zorgde voor alle huishoudelijke taken, van koken tot schoonmaken, en liet me met rust. Ik dacht ook dat ik de gelukkigste vrouw ter wereld was.
De eerste dagen na de bruiloft was ons kleine huis gevuld met gelach en romantiek. Ik dacht dat we hartstochtelijke huwelijksreizen zouden hebben, zoete momenten zoals ik ze in films had gezien. Ik was er mentaal op voorbereid, ongeduldig. Maar de eerste avond, toen ik hem benaderde, gaf Ricardo me alleen een zachte kus op mijn voorhoofd en draaide zich om. Hij zei dat hij moe was en rust nodig had. Ik schonk er niet veel aandacht aan; ik geloofde hem, want in werkelijkheid had de lange en vermoeiende trouwdag ons allebei uitgeput.
Maar toen ging er een week voorbij, een maand, toen drie maanden, en er veranderde niets. Elke avond verwachtte ik een intiem gebaar van hem, een gepassioneerde omhelzing, een diepe kus. In plaats daarvan kreeg ik alleen maar lieve woorden, strelingen over mijn haar, en dan draaide hij zich om, verwijzend naar werkdruk en uitputting. Hij was nog steeds zorgzaam, nog steeds attent, kocht nog steeds bloemen voor me en kookte, maar er waren absoluut geen intieme gebaren. Verwarring en twijfel begonnen mijn ziel binnen te dringen.
Elke nacht, terwijl Ricardo in een diepe slaap viel, lag ik wakker en staarde naar zijn rug, mijn hart gevuld met verdriet en pure eenzaamheid. Ik vroeg me af of ik niet aantrekkelijk genoeg was? Of ik niet verleidelijk genoeg was? Ik keek in de spiegel en zag een jonge, mooie vrouw, maar diep van binnen voelde ik me waardeloos. Ik begon aan mezelf en mijn waarde te twijfelen. Ik werd onzeker, voelde me minderwaardig en durfde hem geleidelijk niet meer in de ogen te kijken.
Ik begon niet alleen aan mezelf te twijfelen, maar ook aan hem. Had hij iemand anders? Was hij me zat? Maar toen schoof ik die gedachten opzij. Ricardo verliet nooit het huis, hield nooit stiekem zijn telefoon op zijn rug. Hij was er altijd voor me, maakte altijd tijd voor me. Maar als er niemand anders was, waarom vermeed hij me dan? Verwarring en twijfel namen toe, als een demon die stilletjes mijn ziel kwelde.
Elke keer dat ik probeerde eerlijk met hem te praten, ontweek hij me. « Denk niet te hard na, we hebben ons hele leven samen. » Zijn woorden waren vriendelijk, maar ze konden de pijn in mijn hart niet verzachten. Ik had het gevoel dat ik in een toneelstuk leefde, een toneelstuk waarvan ik het script niet kende en waarvan ik niet wist wanneer het zou eindigen. Ons huwelijk was in de ogen van anderen perfect, maar in mijn ogen was het een gevangenis, een gevangenis van stilte en bedrog.
Op een nacht, toen mijn wanhoop en verwarring een hoogtepunt bereikten, nam ik een riskante beslissing. Ik installeerde stiekem een verborgen camera in mijn slaapkamer, een camera die ik al lang geleden had aangevraagd maar nooit had durven gebruiken. Ik schaamde me, ik was een vreselijk mens dat ik zoiets moest doen. Maar ik wist dat dit de enige manier was om antwoorden te krijgen. Ik wilde niet langer in onzekerheid leven.
Nadat ik de camera had neergezet, loog ik tegen Ricardo. Ik zei dat ik bij mijn moeder logeerde omdat ik me niet lekker voelde. Hij vermoedde niets; hij zei me alleen zachtjes dat ik goed voor mezelf moest zorgen. Mijn hart deed pijn alsof iemand het opensneed, maar ik kon toch een glimlach op mijn gezicht toveren. Toen ik het huis verliet, draaide ik me om naar ons kleine huisje. Mijn hart was bezwaard, niet vanwege de scheiding, maar omdat ik wist dat ik vanavond de waarheid onder ogen zou moeten zien – een waarheid die alles zou kunnen verpesten.
Die nacht kon ik helemaal niet slapen. Ik lag in bed, maar mijn ziel was thuis. Ik fantaseerde over allerlei scenario’s, allerlei verhalen. Zou hij weer een vrouw mee naar huis nemen? Zou hij met haar praten? Elke seconde, elke minuut was een marteling. Ik voelde me zo zwak, zo zielig.
De volgende ochtend haastte ik me naar huis. Mijn hart bonsde, alsof het uit mijn borstkas wilde barsten. Ik opende de slaapkamerdeur en merkte dat het stil was als altijd. Ricardo was al naar zijn werk vertrokken. Ik ging rillend rechtop zitten, opende mijn telefoon en speelde de opname van de vorige avond af.
Op het scherm zag ik Ricardo terugkeren naar de kamer. Hij had niet gebeld en er waren geen andere vrouwen. Hij zat lange tijd zwijgend op de rand van het bed, een diepe eenzaamheid straalde van zijn rug af. Hij zat daar, en deed…
Niets, ik staarde alleen maar voor me uit. Mijn hart vulde zich met pijn. Ik had hem nog nooit zo eenzaam gezien, nog nooit zo verdrietig.
