Toen kwam er een scène die me abrupt deed stilstaan. Ricardo liep naar de kast en haalde mijn blauwe zijden jurk eruit. Dezelfde die ik tijdens onze eerste date had gedragen. Hij omhelsde hem en drukte zijn gezicht tegen de zachte stof. Ik zag door het scherm hoe de tranen over zijn wangen stroomden. Hij zat voor de spiegel en staarde zichzelf aan met pijn. Hij huilde, hield zijn tranen in, vervuld van wanhoop. Ik begreep het niet. Waarom huilde hij? Waarom omhelsde hij mijn jurk? Ik dacht dat hij iemand anders had, maar dat was niet zo. Hij was alleen, alleen in een lege kamer, alleen met zijn pijn.
Even later kreeg Ricardo een telefoontje van een vriend. Ik hoorde zijn gedempte stem: « Ik ben zo moe, mijn vriend… Ik hou van haar, maar ik kan niet… Ik kan niet blijven liegen tegen haar of tegen mezelf. » De woorden waren als een dolk die mijn hart doorboorde. De telefoon in mijn hand viel op de grond en verbrijzelde. Alles verbrijzelde. Ik begreep alles. Zijn tederheid, zijn ontwijking, het diepe verdriet in zijn ogen – allemaal niet vanwege een derde, maar vanwege het geheim dat hij bewaarde, de waarheid die hij probeerde te verbergen. Ik huilde, geen tranen van pijn, maar van medelijden. Ik kende zijn geheim. En nu stond ik voor een moeilijke vraag: moest ik hem ermee confronteren zodat we allebei onze pijn konden bekennen, of moest ik zwijgen en deze schijnvertoning van het huwelijk voortzetten?
Drie dagen lang leefde ik in doodsangst, in een uitzichtloze situatie. Ik wist niet wat ik moest doen. Ik wilde hem omhelzen, ik wilde hem vertellen dat ik het begreep, dat ik er voor hem zou zijn. Maar ik was bang, bang dat de waarheid hem pijn zou doen, dat hij zich zou schamen. Ik was bang dat ik de waarheid niet zou kunnen accepteren en dat ik hem nog meer pijn zou doen. Ik sloot mezelf op in mijn kamer, at of dronk niet, huilde en dacht alleen maar na.
Uiteindelijk besloot ik dat ik niet langer in deze stilte kon leven. Ik kon hem niet alleen laten om zijn pijn onder ogen te zien, ik kon hem niet alleen laten om met dit geheim te worstelen. Ik hield van hem – ik hield van de persoon die hij werkelijk was, niet van een perfect voorbeeld dat iedereen had gecreëerd. Ik geloofde dat onze liefde sterk genoeg was om elke uitdaging te overwinnen.
Ik wachtte tot hij thuiskwam van zijn werk. Ik maakte een eenvoudige maar warme maaltijd klaar. Ik wilde een veilige plek creëren, een plek waar hij zich kon openstellen. Toen hij het huis binnenkwam, zag hij me op hem wachten. Zijn ogen waren gevuld met angst en vrees. Hij wist dat het tijd was om de waarheid onder ogen te zien.
Ik zei niets; ik pakte gewoon zachtjes zijn hand en legde de kapotte telefoon erin. Hij zag het beeld op het scherm; hij begreep alles. Tranen rolden over zijn wangen. Hij zei geen woord; hij omhelsde me gewoon stevig, snikkend. Het waren tranen van opluchting, angst, maar ook hoop.
Daarna vertelde hij me alles. Over de verwarring uit zijn jeugd, zijn tegenstrijdige gevoelens, zijn innerlijke strijd. Hij probeerde het te verbergen, om in ieders ogen een « normaal » mens te zijn. Hij hield van me, hield van mijn lieflijkheid en mijn puurheid. Maar hij kon niet dichtbij me komen. Hij was bang, bang dat ik zijn geheim zou ontdekken, bang dat ik hem zou verlaten.
Ik luisterde naar hem, zonder oordeel, zonder verwijten. Ik omhelsde hem gewoon stevig en streek door zijn haar. Ik zei hem dat ik van hem hield, de persoon die hij werkelijk was, niet een of ander perfect voorbeeld. Ik zei hem dat ik er voor hem zou zijn, dat we samen elke tegenslag zouden overwinnen. Ik zou zijn vriend zijn, zijn metgezel op het pad naar zelfontdekking.
Vanaf die dag veranderde ons leven. Samen zochten we hulp bij een psycholoog. Samen leerden we de waarheid te accepteren en onder ogen te zien. Ik werd zijn beste vriend, metgezel en grootste steun. Hij leefde niet langer in twijfel en angst. Hij leefde in liefde, begrip en vertrouwen.
Ons huwelijk is niet ‘normaal’, maar echt. We hebben een nieuwe soort liefde ontdekt, een liefde die niet alleen gebaseerd is op fysieke intimiteit, maar ook op begrip, vriendschap en acceptatie. We hebben samen een gezin opgebouwd, een gezin dat mensen misschien niet begrijpen, maar wij wel.
Vele jaren zijn verstreken en we zijn nog steeds samen. We hebben geen kinderen, maar we voelen een diepe liefde voor elkaar. Onze liefde is niet alleen voor elkaar, maar ook voor de mensen om ons heen. We zijn een uniek stel geworden, een stel dat alle moeilijkheden heeft overwonnen om waar geluk te vinden. En ik ben niet langer een verloren vrouw, maar een sterke, zelfverzekerde en liefdevolle vrouw. Ik heb de zin van het leven gevonden, ik heb waar geluk gevonden.
