Wanneer Allie haar dochter « Ik mis je, papa » hoort zeggen aan de vaste lijn, stort haar wereld in. Haar man is al 18 jaar dood – of dat dacht ze tenminste. Terwijl verontrustende waarheden zich ontvouwen, wordt Allie gedwongen het verleden en de leugens die hun hele leven hebben gevormd, onder ogen te zien.
Mijn man stierf toen onze dochter Susie nog maar twee weken oud was.
Een auto-ongeluk. Dat is wat me verteld werd. Het ene moment kuste Charles me op mijn voorhoofd terwijl hij even snel boodschappen ging doen. Het volgende moment schudde ik de hand van een politieagent, worstelend met het begrijpen van woorden die nergens op sloegen.
Hij was er niet meer. Zo is het gegaan.
Ik was 23 jaar oud. Verdriet kleefde aan me als een tweede huid. Erger nog, ik hield een pasgeboren baby vast die meer nodig had dan mijn gebroken zelf kon bieden. Toen kwam Charles’ moeder, Diane, in beeld. Ze werkte op het kantoor van de burgemeester en beloofde « alles makkelijker te maken » voor me.
Ik heb niet geprotesteerd. Ik heb zelfs geen vragen gesteld.
Ik knikte slechts terwijl de begrafenis achter een gesloten kist plaatsvond. Ze stond op een snelle crematie. Zij pleegde de telefoontjes. Ik bleef in bed, hield Susie vast en liet Diane de scheuren in mijn wereld gladstrijken als behang over rottende muren.
Ik heb zijn lichaam nooit gezien.
Ik dacht dat het er niet meer toe deed.
Een gesloten kist op een begrafenis | Bron: Midjourne
