Achttien jaar zijn verstreken. En op de een of andere manier heb ik het overleefd.
Ik veranderde van een meisje dat een pasgeboren baby vasthield en worstelde met verdriet naar een vrouw die rustig en doelbewust haar leven weer opbouwde. Het was niet dapper of mooi… het was noodzakelijk.
Eieren en toast op een bord | Bron: Midjourney
Susie groeide op. Ze was gevoelig en had Charles’ ogen. En haar kuiltje als ze glimlachte… hoewel het er langzamer en voorzichtiger uitzag, alsof alles wat gedaan moest worden haar glimlach waard moest zijn.
Naarmate ik ouder werd, kwamen de vragen vanzelf.
‘Hoe was papa?’ vroeg ze, meestal als ik met mijn handen bezig was met het vouwen van de was, het roeren in de soep of het afnemen van de aanrechtbladen.
Een pan soep op het fornuis | Bron: Midjourney
Ik gaf hem wat ik had. Verhalen die ik bijna niet meer kon horen. Ik vertelde hem over zijn vreselijke vadergrappen waar ik met mijn ogen van rolde. Foto’s van zijn glimlach als kind. De herinnering aan hoe hij in de auto zong, altijd vals.
Ze accepteerde ze, maar ik voelde de leegte in haar ogen.
Lange tijd was dat genoeg. Totdat het dat niet meer was.
Het gebeurde op een gewone dinsdagavond. Ik liep door de gang toen ik Susie’s stem hoorde. Ze was zacht.
“Oké… ik mis jou ook, pap.”
Mijn lichaam verstijfde.
Pap. Pap?!
Een tienermeisje aan de telefoon | Bron: Midjourney
