Ik hield een vrouw aan die 150 km/u reed en gaf haar een boete, maar plotseling zag ik iets ongewoons onder haar voeten.
Het was gewoon een werkdag. Mijn partner en ik patrouilleerden over een stuk snelweg dat bekendstaat om de vele aanrijdingen, vooral waar de weg rechtdoor loopt en automobilisten verleidt om het gaspedaal in te trappen. Alles leek routine, bijna te kalm.
Toen raasde er een zilveren sedan langs ons heen alsof we er niet eens waren. Ik keek op de radar – 150 km/u. Lege snelweg, fel daglicht. Je zou denken dat de bestuurder gewoon haast had, maar dat was geen excuus om de wet te overtreden.
Ik controleerde snel de kentekenplaten – schoon, correct geregistreerd, geen knipperlichten. Ik zette mijn zwaailichten aan en liet de sirene loeien om de bestuurder te laten stoppen. De auto remde even af, maar versnelde toen weer.
Ik beval vastberaden via de luidspreker:
– Bestuurder, stop onmiddellijk! U hebt de verkeersregels overtreden en u zult de gevolgen ondervinden.
Na een paar honderd meter stopte de auto eindelijk aan de kant van de weg. Ik stapte uit en liep, zoals gebruikelijk, naar de bestuurdersstoel. Achter het stuur zat een jonge vrouw van rond de dertig.
Haar gezicht was bleek en nerveus, en haar ogen stonden vol angst.
– Mevrouw, bent u op de hoogte van de maximumsnelheid op dit deel van de snelweg?
“Ja… ja, ik weet het…” mompelde ze, bijna stikkend.
