De volgende dag kwam ik terug terwijl Artyom bezig was met een klant. Ik haalde de steen eruit.
Eronder lag een envelop, vergeeld en dichtgeplakt. Mijn vingers trilden toen ik hem openscheurde.
Er lagen een opgevouwen briefje en een sleutel in.
Er stond:
*”Aan mijn geliefde,
Als je dit hebt gevonden, komt dat omdat je het het hardst nodig hebt. Je hebt altijd dieper gezien dan anderen. Deze sleutel opent niet alleen een slot – hij opent een pad. Vertrouw op jezelf.
Met eindeloze liefde, mam.”*
Ik klemde de sleutel vast, onzeker maar hoopvol. Waar was hij voor? Zeker niet voor dit huis. Ik stopte ze allebei in mijn zak en liep terug naar het motel, vastbesloten om de waarheid te achterhalen.
Dagen later, terwijl ik door mijn herinneringen bladerde, drong het tot me door. Jaren geleden had mijn moeder een opslagruimte gehuurd tijdens een verbouwing. Er stonden nog steeds vergeten erfstukken in. Zou dat kunnen?
