Hij haalde zijn schouders op.
“Nou… het was haar beslissing.”
Het voelde alsof de vloer onder me bezweek. Ik had geen spaargeld – mijn leven was gewijd aan de zorg voor mijn moeder. En nu, met een paar streken inkt, verstootte mijn eigen broer me.
Een week later stond ik op de veranda, met mijn koffer aan mijn voeten, en keek toe hoe hij de sloten verving.
Toen zag ik het: een losse steen vlak bij de trap.
Mama verstopte er dingen. Niet groot, maar wel betekenisvol.
Artyom grijnsde nog een keer en deed de deur dicht.
En ik… ik glimlachte ook.
Omdat ik het gevoel had dat hij iets over het hoofd had gezien.
Die nacht huilde ik in een motelkussen tot mijn ogen dichtzwollen. Maar tegen de ochtend wist ik het.
Ik moest beter kijken. Die steen was niet willekeurig. Al sinds we klein waren, leerde moeder ons om op kleine tekens te letten – soms verstopte ze briefjes of snuisterijen op vreemde plekken. Het was haar manier om ons eraan te herinneren: « Het leven verbergt schatten als je er maar op let. »
