Ik waste mijn moeder, gaf haar te eten, hield de wacht tijdens slapeloze nachten en kneep in haar hand als de pijn ondraaglijk was.
En mijn broer, Artyom? Hij kwam opdagen wanneer het hem uitkwam. Korte bezoekjes. Af en toe een boeketje. « Als er iets gebeurt, laat het me dan weten. »
En toen, plotseling, was ze weg.
Ik was nog niet eens begonnen met rouwen toen Artyom me ontbood voor een ‘familiebijeenkomst’. Alleen was het geen bijeenkomst, maar een verklaring.
« Het huis is nu van mij, » zei hij koel, terwijl hij documenten over de tafel schoof. « Mama heeft het op mijn naam achtergelaten. »
Ik knipperde met mijn ogen.
« Wat? »
Hij haalde adem alsof hij het aan een kind uitlegde.
« Ze heeft het testament vorig jaar herschreven. Ze dacht waarschijnlijk dat ik het beter zou aanpakken. »
Er beter mee omgaan?
Ik had hier dagelijks gewoond. Ik had het schoongemaakt. Ik had haar in leven gehouden.
« Je was er amper, » fluisterde ik, trillend.
