Terwijl de man op me af stormde, was zijn woede voelbaar. Zijn vinger prikte in de lucht terwijl hij riep: « Wat denk je wel dat je aan het doen bent? » De menigte die zich om ons heen had verzameld, was gespannen, de spanning knetterde in de drukkende hitte. Ik hield de hond in mijn armen en voelde haar ribben op en neer gaan terwijl ze probeerde op adem te komen.
Ik rechtte mijn schouders en probeerde kalm te blijven. « Je hond was in nood, » zei ik vastberaden. « Je hebt haar in een hete auto achtergelaten. »
Zijn woede was een storm, zijn woorden rolden eruit in een chaotische razernij. « Je had geen recht om mijn auto aan te raken! Ik bel de politie. Je gaat hiervoor boeten! »
Ik hield stand, de Duitse herder nog steeds stevig tegen me aan gedrukt. Haar blik ontmoette de mijne, en ik voelde haar angst smelten tot een stil vertrouwen, een band die in de hitte van de crisis was gesmeed.
En toen, uit mijn ooghoek, zag ik beweging. Een vrouw uit de menigte stapte naar voren, haar uitdrukking was er een van strenge vastberadenheid. Ze pakte haar telefoon, maar in plaats van de confrontatie te filmen, begon ze een nummer te draaien. « Ik bel de dierenbescherming, » zei ze met een onverstoorbare stem. « Dit klopt niet. »
