Geen woord van erkenning voor acht jaar zorg en toewijding.

Ik stond verstijfd midden in de woonkamer, terwijl er gefluister door de lucht klonk:

“Nou ja, ze is gewoon haar schoondochter… wat had ze dan verwacht?”

Die avond begon ik stilletjes mijn spullen in te pakken.
Maar toen ik de kast opende om mijn jas te pakken, vond ik een envelop diep in een la verstopt.
Op de voorkant stonden in sierlijk handschrift de woorden:
« Aan Marina — als ik er niet meer ben. »

Mijn handen trilden toen ik het opende. Er zat een brief in, geschreven in het trillende handschrift van Doña Teresa:

Lieve Marina,
ik weet hoeveel je de afgelopen acht jaar hebt doorstaan.
Je was niet alleen mijn schoondochter, maar ook de dochter die ik nooit heb gehad.
Ik heb je naam niet in het testament opgenomen – niet omdat ik het vergeten was of omdat ik niet dankbaar genoeg was,
maar omdat ik bang was dat mijn zoons ruzie zouden maken of dat anderen je hebberig zouden noemen.
Dus opende ik stilletjes een bankrekening op jouw naam met vijfhonderdduizend euro.
Het spaarboekje ligt verstopt in de altaarlade, achter de foto van hun vader.
Het is geen betaling – het is mijn manier om je te bedanken voor je liefde en geduld.
Als er een ander leven bestaat, hoop ik dat je weer mijn dochter zult zijn.