Die nacht bleef Anita op om voor de baby te zorgen. Moe van de lange reis ging ik naar boven om bij mijn ouders te slapen.
De volgende ochtend kwam er familie op bezoek. Mijn moeder gaf Anita 1000 roepies en vroeg haar om naar de markt te gaan om boodschappen te doen en eten klaar te maken voor de gasten. Ik zag dat mijn vrouw uitgeput was, maar net toen ik iets wilde zeggen, riep mijn moeder:
« Als je naar de markt gaat, lachen de mensen je uit! Ik heb ook de hele nacht niet geslapen en morgenochtend moet ik werken. Zij is mijn schoondochter; zij zou de keuken moeten runnen! »
Anita, nog steeds in bed, antwoordde:
« Ik heb de hele nacht voor je kleinzoon gezorgd. Deze gasten zijn van jou, niet van mij. Ik ben een schoondochter, geen dienstmeisje. »
Mijn moeder en ik wisselden een blik uit. Ik schaamde me voor mijn familie. Woedend sleepte ik Anita naar de opslagruimte en dwong haar daar te slapen. Geen matras, geen deken.
Ik zei tegen haar: « Deze keer moet ik streng zijn, zodat je niet weer ruzie krijgt met je schoonmoeder. »
De volgende ochtend
De volgende dag, toen ik de magazijndeur opende… was Anita weg.
Ik was doodsbang en rende naar mijn moeder om het haar te vertellen. Ook zij was geschokt en belde meteen de hele familie om haar te zoeken. Een buurvrouw zei:
« Gisteravond zag ik haar huilen terwijl ze een koffer door de straat sleepte. Ik heb haar wat geld gegeven voor een taxi naar haar ouders. Ze zei dat haar schoonouders haar als een dienstbode behandelden en dat ze het niet meer kon verdragen. Ze gaat binnenkort scheiden. »
Ik was geschokt. Na een lange tijd nam Anita mijn telefoontje op. Haar stem klonk kil:
« Ik ben bij mijn ouders. Ik vraag over een paar dagen de scheiding aan. Onze zoon is drie; natuurlijk blijft hij bij mij. De nalatenschap wordt gehalveerd. »
Mijn hart bonsde in mijn keel. Toen ik het mijn moeder vertelde, zei ze:
« Ze dreigt. Ze zou het niet durven. »
Maar ik wist dat Anita niet meer dezelfde was. Deze keer was ik haar misschien echt kwijt…
Scheidingspapieren
Drie dagen nadat ik terug was in Lucknow, stuurde Anita me een bruine envelop. Daarin zaten de scheidingspapieren met het zegel van de lokale rechtbank. Ze schreef er duidelijk de reden bij:
« Mijn man en zijn familie hebben me psychisch mishandeld. Ze behandelden me als een bediende en mishandelden mijn waardigheid. »
Mijn handen trilden toen ik de papieren vasthield. Diep vanbinnen hoopte ik nog steeds dat ze terug zou komen. Maar Anita had haar besluit al genomen.
Mijn moeder, Sharda Devi, was woedend toen ze dit hoorde:
« Hoe durft ze? Een gescheiden vrouw is een schande voor de familie! Verlaat haar! Ze komt straks weer op haar knieën! »
Maar in tegenstelling tot haar was ik niet boos. Ik was vervuld van angst. Als we scheiden, verlies ik de voogdij over mijn zoon. Volgens de Indiase wet moeten kinderen jonger dan drie jaar bij hun moeder blijven.
Familie- en publieke druk
Zie meer op de volgende pagina. Advertentie
