Het nieuws verspreidde zich snel onder de familie in Jaipur. Sommigen gaven mij de schuld:
« Raj, je was een dwaas. Je vrouw is net bevallen en je hebt haar gedwongen in de bijkeuken te slapen. Is dat niet wreed? »
Anderen zeiden:
« Het hele dorp weet het. De familie Kapoor staat erom bekend hun schoondochters slecht te behandelen. Wie wil er in de toekomst nog met iemand uit jouw familie trouwen? »
Ik greep naar mijn hoofd, te brutaal om te reageren. Elk woord van kritiek sneed als een mes door me heen.
De pijn van het verlies van een kind
Die nacht belde ik Anita stiekem. Ze nam op en op het scherm zag ik onze zoon op haar schoot slapen. Mijn hart brak bij het zien van zijn gezichtje. Ik zei:
« Anita, laat me hem tenminste zien. Ik mis hem zo erg. »
Ze keek me met een kille blik aan:
« Herinner je je je zoon nu nog? En herinner je je mij niet meer, die in een pakhuis werd gegooid en als slaaf werd behandeld? Hemel, het is te laat. Ik kom niet meer terug. »
Tranen stroomden over mijn wangen.
Verlate spijt
In de dagen die volgden, werd ik als een lichaam zonder ziel. Ik kon me niet concentreren op mijn werk. Elke nacht droomde ik dat Anita met onze zoon vertrok, en ik achtervolgde haar tevergeefs.
Ik begon het te begrijpen: de afgelopen twee jaar had ik alleen naar mijn moeder geluisterd en Anita gedwongen het te verdragen en te zwijgen. Ik had haar niet beschermd, ik had niet aan haar zijde gestaan – deze vrouw die alles voor mij had opgeofferd.
Nu was de prijs die ik moest betalen het verlies van haar en mijn zoon.
Harde realiteit
Op een ochtend kwam mijn tante naar me toe en tikte me op mijn schouder:
« Raj, een advies. Als een vrouw een scheiding aanvraagt, is het moeilijk haar van gedachten te veranderen. Je hebt maar twee keuzes: het accepteren of je nederig opstellen en je excuses aanbieden. Maar vergeet niet dat dit niet langer een persoonlijke zaak is; het raakt nu de eer van de familie Kapoor. »
Ik zat zwijgend. De druk van mijn moeder, familie en de publieke opinie drukte zwaar op mijn schouders. Maar mijn grootste angst bleef hetzelfde: mijn zoon zou me nooit meer elke ochtend ‘papa’ horen noemen.
De climax nadert
Die avond liep ik alleen de binnenplaats op, starend naar de sterrenhemel, mijn hart gevuld met angst. Ik wist dat ik op het punt stond alles te verliezen… of dat ik iets moest doen wat ik nog nooit eerder had gedaan: in opstand komen tegen mijn moeder en vechten om mijn vrouw en zoon terug te krijgen.
