De webben strekten zich verder uit dan ik had opgemerkt, fijne zijden draden verstrengeld aan de muren en planken. De kast was een heiligdom geworden, een broedplaats. De eitjes klonterden samen als kleine pareltjes van angst, een bewijs van hoe lang deze verborgen wereld had geduurd. Elk spinnenweb dat ik maandenlang had genegeerd, was nu logisch: het maakte deel uit van iets veel groters, iets wat ik niet had willen zien.
Ik draaide me naar mijn man en fluisterde: « Hoe hebben we hier al die tijd gewoond? » De woorden klonken surrealistisch, alsof ik het huis van iemand anders beschreef. Maar het was van ons. En onbewust deelden we het met een bloeiende metropool vol spinnen.
We belden meteen een ongediertebestrijder. Het was een opluchting om de professionals aan het werk te zien, maar ook een herinnering aan alles wat verborgen was gebleven. Ze verwijderden de webben, spoten chemicaliën en ontmantelden het nest methodisch. Maar zelfs nadat het verdwenen was, bleef de herinnering hangen. Dagenlang vermeed ik het om die garage te betreden.
