Mijn eerste reactie was om niet te schreeuwen. In plaats daarvan verstijfde ik. Mijn borstkas spande zich, mijn hart bonsde, en een angstaanjagend moment lang dacht ik dat het geluid de wezens naar me toe zou lokken. En toen, zonder waarschuwing, reageerde mijn lichaam. Ik rende weg. Ik rende zo snel als ik kon de garage uit, sloeg de deur achter me dicht en stond buiten, hijgend, mijn borstkas strak alsof ik net iets dodelijks had achtergelaten.
Een heel uur lang kwam ik niet terug. Ik liep heen en weer door de kamer, speelde het beeld in mijn hoofd af en probeerde mezelf ervan te overtuigen dat ik het me misschien had ingebeeld. Misschien was het wel meegevallen. Maar geen enkele rationalisatie hielp. Ik wist precies wat ik had gezien.
Toen ik eindelijk thuiskwam, was ik niet alleen. Mijn man ging met me mee. Beschaamd fluisterde ik wat ik had gevonden, in de verwachting dat hij zou lachen en zou zeggen dat ik overdreef. Eerst lachte hij. Maar zodra hij achter de kast keek, verdween zijn glimlach. Zijn ogen werden groter en zijn uitdrukking verhardde. Toen besefte ik dat ik niet de enige was. Dit was echt, en erger dan ik me had voorgesteld.
