Een vriend van de universiteit belde mij en zei:
Weet je met wie ze gaat trouwen? Een bouwvakker. Geen geld. Ze heeft echt moeite met kiezen.
Ik lachte minachtend.
Ik stelde me hem voor in een goedkoop pak, met een gezicht getekend door de jaren van ontberingen.
Ik besloot naar de bruiloft te gaan, niet om hem te feliciteren, maar om hem uit te lachen.
Om hem te laten zien hoe fout hij zat… en wat hij verloren had.
Die dag trok ik mijn mooiste designerjurk aan en arriveerde in een luxe auto.
Toen ik door de hal liep, waren alle ogen op mij gericht.
Ik voelde trots, zelfs arrogantie.
Maar toen…
Ik zag de bruidegom.
Hij droeg een eenvoudig beige pak, zonder enige provocatie.
Maar zijn gezicht… verlamde mij.
Ik kwam dichterbij.
Mijn hart sloeg een slag over toen ik me realiseerde…
Het was Emilio, mijn oude kamergenoot op de universiteit. Mijn vertrouweling destijds.
Emilio verloor vorig jaar zijn been bij een ongeluk. Hij was bescheiden, kalm en altijd bereid om te helpen – met huishoudelijke klusjes, boodschappen doen of tot diep in de nacht studeren.
Maar ik heb hem nooit als een echte vriend beschouwd.
Voor mij was hij gewoon iemand die « was ».
