Na zijn afstuderen vond Emilio werk als bouwmanager. Hij verdiende weinig, maar had altijd een glimlach op zijn gezicht.
En nu stond ze bij het altaar, op één been… glimlachend… Antonio’s hand vasthoudend met grote liefde.
Een Antonio?
Ze straalde. Haar ogen fonkelden. Haar glimlach was sereen en kalm.
Zie volgende pagina
Er was geen spoor van verdriet op zijn gezicht. Alleen de trots van de man naast hem was voelbaar.
Ik hoorde twee oude mannen aan het tafeltje naast ons fluisteren:
« Emilio is een goede kerel. Hij heeft een been verloren, maar hij werkt hard. Hij stuurt elke maand geld naar zijn familie. Hij heeft jarenlang gespaard om dit land te kopen en zijn huisje te bouwen. Loyaal, eerlijk… iedereen respecteert hem. »
Ik verstijfde.
Toen de ceremonie begon, liep Antonio naar het altaar en hield teder Emilio’s hand vast.
En voor het eerst… zag ik in zijn ogen een geluk dat ik hem nooit kon geven.
Ik kan me de dagen nog goed herinneren dat Antonio niet eens in het openbaar tegen me aan durfde te leunen. Hij was bang dat hij me in verlegenheid zou brengen met zijn simpele kleding.
Maar vandaag… stond hij fier en groot naast een man die slechts één been had, maar een hart vol waardigheid.
Toen ik thuiskwam, gooide ik mijn designertas op de bank en zakte in elkaar op de grond.
En toen… barstte ik in tranen uit.
Niet uit jaloezie.
Maar het is een bittere waarheid: ik ben het kostbaarste in mijn leven kwijtgeraakt.
Ja, hij had geld. Status. Een auto.
Maar ik had niemand die echt van mij hield.
Antonio?
