Ik lachte nerveus.
> — Is dit een grap? Ik woon in een busje met drie kinderen…
Maar Daniel maakte geen grapje. Hij liet me de officiële papieren zien, verzegeld en ondertekend.
Een uur later reden we richting **een enorm landhuis**, groter dan alles wat ik ooit had gezien.
Voor het eerst in jaren hadden mijn kinderen genoeg te eten.
Lily huilde toen ze haar eigen bed zag.
Jace bleef maar vragen of het echt was.
Noah lachte terwijl hij door de gangen rende.
Hun vreugde vulde het huis beter dan welke luxe dan ook.
—
### De woedende zoon
Daar ontmoette ik **Preston**, Walters zoon.
Hij arriveerde na de begrafenis, zijn ogen vol haat.
> « Denk je dat je dit allemaal verdient? » snauwde hij. « Mijn vader was gek!
» > « Ik heb nergens om gevraagd, » antwoordde ik. « Ik heb alleen een flesje water betaald. »
> — Geef het dan allemaal terug, anders krijg je er spijt van.
Ik dacht dat hij uit pijn sprak. Maar al snel begonnen de bedreigingen.
Een steen sloeg tijdens het ontbijt de ruit kapot.
De auto was vernield, een bericht stond op de deur gegrift:
**Hij is van mij.**
Toen de anonieme telefoontjes, de zware ademhaling en een stem die fluisterde:
— Je verdient dit allemaal niet.
