Een verdrietige man zit op een bankje | Bron: Pexels
Ik probeerde de knoop in mijn maag te negeren. Misschien was ze gelukkig. Misschien is deze man wel goed voor onze dochter.
In eerste instantie hield ze haar belofte. Ik bezocht hem vaak, hield mijn dochter in mijn armen en voelde mij vaderlijk. Maar beetje bij beetje veranderden de dingen.
« Ze is vandaag ziek », zei mijn ex altijd als ik haar belde.
Of: “We hebben plannen, misschien volgend weekend.”
Geïrriteerde vrouw op haar telefoon | Bron: Pexels
Toen bleven de berichten onbeantwoord. De telefoontjes bleven maar doorgaan, maar er werd niet opgenomen.
Op een dag kwam ik bij het huis langs. Mijn handen trilden toen ik klopte.
Ze deed de deur open, met een strakke glimlach. “Wat doe je hier?”
“Ik kwam om mijn dochter te zien.”
Ze zuchtte. “Je had eerder moeten bellen.”
Geïrriteerde vrouw staat in haar deuropening | Bron: Midjourney
“Ik heb het gedaan. Je hebt niet geantwoord. »
« Nou, ze slaapt nu. »
Ik wist dat ze loog. Ik kon binnen de televisie horen, tekenfilms. Het lachen van mijn dochter, zwak maar duidelijk.
“Ik zal wachten.”
Zijn gezichtsuitdrukking werd harder. “Je maakt het moeilijk.”
Boze vrouw voor haar deur | Bron: Midjourney
“Nee, jij bent het,” antwoordde ik. “Ik heb het recht haar te zien.”
Ze haalde abrupt adem. “Ik heb hier geen tijd voor.”
Toen sloeg ze de deur voor mijn neus dicht. Het was het begin van het einde.
