Een verdrietige man die zijn hoofd vasthoudt | Bron: Pexels
Er zijn weken verstreken. Ik heb alles geprobeerd: sms’jes, e-mails en zelfs via gemeenschappelijke vrienden. Niets werkte. Ik heb de tweede verjaardag van mijn dochter gemist. Niet uit vrije wil. Ik heb zijn eerste woordjes, zijn eerste echte stapjes gemist.
Ik had het gevoel dat ik haar kwijtraakte. Toen ik op een avond in mijn auto voor hun huis zat en naar het licht door de gordijnen staarde, besloot ik dat ik er genoeg van had.
Een verdrietige man zit in zijn auto | Bron: Midjourney
Ik ging naar buiten en liep naar de deur. Toen ik klopte, bonkte mijn hart. Een moment later ging de deur op een kier open. Maar het was niet mijn ex-vrouw die daar stond. Hij was het. Haar nieuwe echtgenoot.
Zijn gezicht stond gespannen en zijn kaken waren op elkaar geklemd. Hij keek achterom en liet zijn blik door de kamer glijden, alsof hij bang was dat iemand hem in de gaten hield.
« Je moet gaan, » fluisterde hij.
Boze man staat in zijn deuropening | Bron: Midjourney
Ik fronste. “Waar is mijn dochter?”
Hij aarzelde. “Er is geen meisje.”
Mijn bloed veranderde in ijs. « Waar heb je het over? »
Zijn adamsappel bewoog terwijl hij moeizaam slikte. “Ze heeft nu een nieuwe vader. Je moet gaan.”
Er ontstond paniek in mijn borst. Ik balde mijn handen tot vuisten.
Een gebalde vuist | Bron: Pexels
“Ik ga niet weg voordat ik mijn dochter heb gezien. Waar is ze?”
Mijn ex-vrouw kwam de gang binnen, haar armen over elkaar geslagen en haar lippen gekruld in een langzame, wrede glimlach.
« Je zult haar nooit meer zien, » zei ze.
En zomaar ineens stortte mijn wereld in. Een scherpe, brandende woede verspreidde zich door mijn borst. Ik kneep mijn handen tot vuisten. Mijn ademhaling versnelde.
