Ik vertrouwde mijn ex-vrouw toen ze me smeekte om haar het volledige ouderlijk gezag te geven. Ze beloofde me dat ik onze dochter op elk gewenst moment mocht zien. Maar toen ze mijn telefoontjes begon te negeren, reed ik naar haar huis om antwoorden te krijgen, alleen om haar nieuwe man de deur te zien openen, me in de ogen te kijken en te fluisteren: Ā«Ā Er is geen meisje.Ā Ā»
Ik hield van mijn vrouw.
Een gelukkig stel buiten | Bron: Pexels
We ontmoetten elkaar op jonge leeftijd, trouwden snel en binnen een jaar kregen we een dochtertje. Ze was perfect: kleine vingers, grote bruine ogen en een lach die de donkerste dagen kon opvrolijken. Ik weet nog dat ik haar in mijn armen hield in het ziekenhuis en haar beloofde dat ik er altijd voor haar zou zijn.
Toen viel alles uit elkaar.
Op een avond zette mijn vrouw mij aan de keukentafel. Zijn ogen waren rood, maar zijn stem klonk vastberaden.
Een verdrietige vrouw zit aan tafel | Bron: Pexels
āIk wil scheiden.ā
De woorden kwamen als een klap aan. Ā«Ā Wat ?Ā Ā»
Er sprongen tranen in haar ogen, maar ik wist niet zeker of het echt was. āHet werkt niet. Dat weten we allebei.ā
Dat wist ik niet. Ik dacht dat we gewoon een moeilijke periode doormaakten. Ik smeekte haar om haar besluit te heroverwegen en aan onze dochter te denken. Maar ze had haar besluit genomen.
Toen kwam de klap.
āIk wil volledige voogdij.ā
Ik kneep mijn handen tot vuisten. Ā«Ā Nee. āAbsoluut niet.ā
āHij is nog maar een babyā, betoogde ze. āZe heeft haar moeder meer nodig dan wat dan ook. Je kunt haar zien wanneer je maar wilt, dat zweer ik. Ik zal het nooit voor je verbergen.ā
Boze vrouw praat met haar ex-man | Bron: Midjourney
Ik wilde niet vechten. Ik wilde niet dat onze dochter in een oorlogsgebied zou opgroeien. Dus ik accepteerde het. Een maand na de scheiding hertrouwde ze.
Het had me niet moeten verbazen. Ik had al vermoedens: late nachten, geheime sms’jes, een afstand tussen ons lang voordat ze de scheiding aanvroeg. Maar ik heb nooit enig bewijs gehad. Nu heb ik het niet meer nodig.
