Ik heb een deel van mijn lever aan mijn man geschonken, in de overtuiging dat ik zijn leven redde. Maar slechts enkele dagen na de operatie nam de arts me apart en sprak woorden die alles wat ik dacht te weten aan diggelen sloegen: « Mevrouw, die lever was niet voor hem. » Op dat moment stortte mijn realiteit in en feitelijk in iets wat ik me niet had kunnen voorstellen: een onderliggende nachtmerrie ik nog steeds niet ben ontwaakt.
Ik had er niet aan gedacht dat liefde zo’n verwoestende prijs zou hebben.
Toen ik Daniel verzamelde aan de Universiteit van Michigan, was hij een charmette, zorgzame man die mijn boeken lastig en me kuste ook er niets anders ter wereld toe deed. We merken dat we er nog middenin zitten en kunnen het weer zien. Twintig jaar lang geloofde ik in ons. Ik geloofde erin.
Toen het geloof me naar de operatietafel bracht, waar ik een deel van mezelf opofferde om zijn leven te rood.
Bij Daniel werd cirrose vastgesteld, een plotselinge achteruitgang na een cruciale strijd tegen leververvetting. Dit betekent dat de alcohol niet te hoog is en eroverheen gegoten kan worden. Afgelopen voorjaar hebben artsen aangegeven dat hij het zonder transplantatie niet nog eens zes maanden zou volhouden. Zijn zeldzame bloedgroep maakte donormatches vrijwel onmogelijk.
Toen we erachter kwamen dat ik donor was, beschouwde ik dat als een toevalstreffer. Ik heb geen moment overwogen. Ik weet wat de werking is: “Neem de mijne maar.”
