« Een gier, » antwoordde Ethan. « Hij leende me geld toen alles uit elkaar viel, en nu wil hij mijn ranch afpakken. »
« We kunnen hem redden, » keek ze hem teder aan.
Hij lachte bitter.
« Kunnen we dat? Je bent een goede kok, Clara, maar dit probleem los je niet op met brood. »
« Misschien niet, » antwoordde ze, « maar ik kan harder werken. Ik kan eten verkopen in de stad of brood bakken voor reizigers. Laat me het proberen. »
Ethan keek haar aan alsof hij iets onmogelijks had gehoord. Maar er klonk iets in haar stem: geloof. Een geloof dat hij niet meer had.
« Doe wat je wilt, » zei hij uiteindelijk. « Maar als je in de problemen komt, kan ik je niet helpen. »
« Ik heb uw hulp niet nodig, meneer. Laat me het gewoon proberen. »
Dat weekend ging Clara naar de stad met een mand vol brood en jam. De mannen keken haar aan, sommigen met minachting, anderen met spot. Maar toen ze haar brood proefden, vielen ze stil. De een na de ander begon te kopen. Al snel had ze niets meer over. Ze keerde terug naar de ranch met munten en een glimlach die de hele boel verlichtte.
« Ik heb alles verkocht, meneer Ethan! Alles! » zei ze opgewonden.
Dat was de eerste dag dat ze echt lachte.
Weken verstreken en de ranch begon weer te bloeien. Clara’s roem verspreidde zich door de hele regio; « het brood van de vrouw van de Cole-ranch » werd een legende.
Maar naarmate het leven bloeide, nam ook het gevaar toe. Travis was de dreiging ervan niet vergeten.
Op een nacht, terwijl Ethan sliep, drongen mannen de schuur binnen. Clara hoorde geluiden en rende zonder na te denken naar buiten. Ze pakte een zaklamp en een stok en confronteerde hen.
“Ga weg hier!” riep ze.
De mannen grijnsden.
