Het was alsof ik naar een exacte kopie van mijn eigen verleden keek.
Later die avond sprak ik rustig met Carmen.
Ze barstte in tranen uit en bekende de waarheid: Javier had haar ervan overtuigd dat ze haar baan moest opzeggen, haar kleine bedrijfje moest verkopen en huisvrouw moest worden, met de belofte dat hij voor alles zou zorgen.
Maar de werkelijkheid was anders: alles kwam op haar neer.
De kinderen, het koken, het schoonmaken, het hele huis – werkelijk alles kwam op haar schouders terecht.
En als ze durfde te protesteren, was Javiers antwoord altijd scherp:
« Je bent een thuisblijfmoeder, dat is je plicht. Speel niet het slachtoffer. »
Tot mijn afgrijzen besefte ik dat mijn zoon hetzelfde patroon vertoonde als zijn vader: de man die mij jarenlang alleen had gelaten en de hele last van het gezin alleen had gedragen.
En op dat moment zwoer ik dat ik niet zou toestaan dat de geschiedenis zich zou herhalen.
Vrijdag was aangebroken. Toen Javier wakker werd, ontdekte hij dat alles anders was dan voorheen.
En zijn eerste kreet was:
« Carmen! Kinderen! Waar zijn jullie? »
