Zijn vrouw, Sophia, kwam af en toe binnen, altijd gehaast, alsof de aanwezigheid van haar man een last was. Zijn broer, Paul, was nog afstandelijker. Hij kwam alleen de kamer binnen om met de artsen te praten en toonde hen nooit enige tederheid of medeleven.
Emily vroeg zich af waarom niemand wilde dat Michael wakker werd. Wat begon als een simpele klus, was uitgegroeid tot de grootste uitdaging van haar leven. En hoewel ze het nog niet wist, was de zorg waar iedereen een hekel aan had de sleutel geworden tot het ontsluiten van een geheim dat alles zou veranderen…
De dagen in het ziekenhuis vlogen voorbij in hun monotone tempo, maar Emily’s hart was verre van kalm. Hoe meer tijd ze doorbracht met Michael Reynolds, hoe meer ze het gevoel kreeg dat er iets mis was met dit verhaal. De nauwgezette zorg die ze bood, contrasteerde met de volslagen verwaarlozing van haar familie, alsof iedereen hoopte dat hij nooit meer wakker zou worden.
Op een grijze ochtend, terwijl Emily de apparatuur aan Michaels bed aanpaste, merkte ze een detail op dat ze eerder had gemist. Een subtiel litteken, gedeeltelijk verborgen door zijn haar, markeerde zijn slaap. Het leek niet op de typische verwondingen die je bij een auto-ongeluk oploopt.
Het was netjes, heel precies. Was dit vóór het ongeluk gebeurd? De vraag bleef in haar hoofd hangen, maar ze had niemand tot wie ze zich kon wenden. Emily’s nieuwsgierigheid reikte verder dan de kamer. Tijdens de pauzes hoorde ze gefluister tussen de artsen en leden van Michaels familie.
Op een keer verstopte ze zich discreet achter de deur van de vergaderruimte van de kliniek en hoorde Sophia, Michaels vrouw, ruzie maken met zijn broer Paul. « Je zei dat het ongeluk alles zou oplossen, » siste Sophia. Teleurstelling was voelbaar in haar stem.
Hij had het niet moeten overleven. « Maar in zijn huidige toestand is het slechts een kwestie van tijd voordat we krijgen wat we willen, » antwoordde Paul koel. Emily’s bloed stolde.
Ze wachtten tot Michael zou sterven. Wat Emily echter het meest verontrustte, was niet alleen de koelheid waarmee ze Michaels dood bespraken, maar ook het feit dat ze er allebei absoluut zeker van leken te zijn dat hij niet meer wakker zou worden. Alsof ze iets wisten wat niemand anders wist.
Emily wilde dolgraag meer weten en begon een grondig onderzoek. Toen de gelegenheid zich voordeed, bekeek ze Michaels medisch dossier en ontdekte iets dat haar nog meer verontrustte. Er waren discrepanties in de ziekenhuisdossiers.
Het dossier bevatte hiaten, tests die duidelijk nooit waren uitgevoerd en voorgeschreven medicijnen die niet geschikt waren voor de aard van het letsel. Die avond overwoog Emily alles opnieuw en nam een besluit. Ze kon niet langer negeren wat er gebeurde.
Ze had concreet bewijs nodig. Ze besloot haar interacties met Michael en, indien mogelijk, alle verdachte familiegesprekken in het geheim vast te leggen. Ze wist dat het riskant was, maar ze had geen andere keus.
Een paar dagen later, tijdens het schoonmaken van Michaels kamer, merkte ze iets op waardoor ze bijna de gereedschappen uit haar handen liet vallen. Zijn vingers bewogen. Het was subtiel, bijna onmerkbaar, maar het was geen reflex.
