Ze wist het. Emily’s hart sloeg een slag over. Ze pakte Michaels hand en fluisterde zachtjes.
Als je me kunt horen, Michael, probeer dan nog eens te antwoorden. Even gebeurde er niets. Maar toen bewoog zijn vinger weer, dit keer harder…
Emily voelde tranen in haar ogen opwellen. Hij was daar, gevangen in zijn eigen lichaam, maar vechtend om terug te komen. Ze wist dat ze snel moest handelen, want als Michael probeerde wakker te worden, zou zijn leven nog meer in gevaar zijn…
Emily kon het moment niet vergeten waarop ze zijn vingers voelde bewegen als reactie op haar aanraking. Hij was daar. En hij probeerde de coma te bestrijden, maar Emily wist dat het te vroeg was om te juichen.
Als Michael terugkwam, zou het gevaar nog maar het begin zijn. Sophia en Paul zouden er alles aan doen om te voorkomen dat hij wakker werd. En de enige die hem kon beschermen, was zij.
In de dagen die volgden, intensiveerde Emily haar zorg, terwijl de andere verpleegsters haar uitlachten omdat ze zoveel tijd aan een hopeloze patiënt besteedde. Ze sprak dagelijks met Michael, deelde wereldverhalen, las het nieuws, beschreef het weer. En elke keer merkte ze kleine veranderingen op: een fronsende wenkbrauw, een licht trillend ooglid, een versnelling van zijn hartslag terwijl haar stem de kamer vulde.
Maar Emily had bewijs nodig. Zonder concreet bewijs zou niemand haar geloven. Ze begon stiekem tekenen van Michaels verbetering op haar telefoon te registreren, die ze zorgvuldig onder een laken verstopte.
Ze registreerde zijn reacties en documenteerde de veranderingen in haar persoonlijke aantekeningen. Ondertussen liepen de spanningen in de kliniek op. Sophia en Paul verschenen vaker, maar niet om voor Michael te zorgen.
Ze waren er om druk uit te oefenen op de artsen en de administratie, en een beslissing te eisen over de overdracht van Michaels nalatenschap. Ze beweerden dat hij nooit zou herstellen. Alsof ze hem zo snel mogelijk kwijt wilden. Op een avond, nadat iedereen de kamer had verlaten, kwam Emily Michaels kamer binnen om haar standaardprocedure te ondergaan.
Ze hield zijn hand vast en voelde een lichte druk. Deze keer was het niet subtiel. De greep was stevig en doelbewust.
Ze verstijfde van verbazing. Tranen welden meteen op in haar ogen. « Michael, ben je daar? » fluisterde ze, haar stem trillend van opwinding.
Michael deed zijn ogen niet open, maar kneep opnieuw in de hare. Hij probeerde met haar te communiceren. Emily wist dat ze niet langer kon wachten.
De volgende ochtend liet ze een van de video’s zien aan de hoofdarts van het ziekenhuis, Dr. Christopher Leonard. Ze hoopte dat hij zou luisteren en zien wat er gebeurde. Tot haar verbazing keek de arts onbewogen naar de video en zei: « Het is een reflex. »
Verwacht het niet te veel. Emily’s hart zonk in haar schoenen. Ze wilden het niet geloven.
Of erger nog, ze wilden niet dat Michael wakker werd. Emily verliet het kantoor en ontmoette Paul in de gang. Hun blikken ontmoetten elkaar even.
En iets deed haar bloed stollen. Hij wist dat ze meer zag dan ze had moeten zien. Toen Emily die avond terugkeerde naar Michaels kamer, ontdekte ze iets dat haar hart een slag deed overslaan.
