Hij zei dat ik niet “paste” bij zijn nieuwe professionele imago.
En wat is het ergste?
Hij verliet me voor Veronica Hayes – de erfgenares van een farmaceutisch bedrijf wiens familie een complete vleugel van het ziekenhuis bezat.
‘Ik kan het leven dat ik wil niet met jou opbouwen,’ zei hij, terwijl hij de manchetten van zijn designhemd recht trok, dat ik met overuren had gekocht.
“Je bent niet langer… van mijn niveau.”
Deze woorden brandden als zuur.
Het was niet alleen verraad.
Het was een uitwissing.
Alles wat ik voor hem deed, werd als vuilnis weggegooid.
HOOFDSTUK 3 – De Dag des Oordeels
De rechtszaal was kil.
Niet vanwege de temperatuur, maar vanwege de sfeer.
Brandon keek me niet aan.
Geen enkele keer.
Hij zat er rechtop, elegant en knap bij, er volkomen van overtuigd dat het slechts een formaliteit was. Zijn advocaat – een zelfingenomen man in een Armani-pak – sprak alsof ik slechts een stofje was in hun perfecte toekomst.
“Mevrouw Morrison heeft nooit een significante financiële bijdrage geleverd. Ze heeft laaggeschoolde functies bekleed. Ze heeft geen opleiding. Daarom heeft ze geen recht op kinderalimentatie.”
Ik voelde dat mijn advocaat, Maggie, die naast me zat, zich verstijfde.
Maar we wachtten.
We wisten wat ons te wachten stond.
“Bovendien,” vervolgde de advocaat, “staat dokter Pierce haar genereus toe de auto te houden.”
Een 12 jaar oude Honda met kapotte airconditioning.
Genereus.
Toen hij klaar was, leunde Brandon achterover met de uitdrukking van een man die al gewonnen had.
Rechter Henderson – een scherpe vrouw met een ijzeren blik en geen tolerantie voor arrogantie – knikte.
‘Mevrouw Morrison,’ zei ze kalm, ‘hebben u of uw advocaat nog iets toe te voegen?’
Maggie stond op.
“Ja, Edelheer. We hebben één bewijsstuk.”
Elke spier in Brandons gezicht spande zich aan.
Hij wist het niet.
Hij had geen enkel vermoeden.
Hij heeft me weer eens onderschat.
HOOFDSTUK 4 – De envelop
Mijn benen trilden toen ik naar de bank liep.
De envelop bevatte alles waarvan hij wenste dat ik het nooit had gevonden.
De rechter opende de deur.
Lees de eerste pagina.
Haar wenkbrauwen gingen omhoog.
Er ging een gemompel op in de rechtszaal.
Pagina één:
Een handgeschreven overeenkomst – opgesteld door Brandon voordat hij aan zijn geneeskundestudie begon – waarin hij ermee instemde mij alle collegegeld, leefkosten en leningafbetalingen te vergoeden, plus 6% jaarlijkse rente na het behalen van zijn licentie.
Zijn handtekening.
Zijn handschrift.
Zijn belofte.
Hij was vergeten dat het contract bestond.
Nee, nee.
Pagina twee:
Bankafschriften waaruit blijkt dat ik rechtstreeks heb betaald voor collegegeld, boeken, examengelden en examenvoorbereidingscursussen, in totaal $187.000.
Pagina drie:
Bewijs dat hij MIJN inkomen heeft gebruikt om een lening voor zijn geneeskundestudie te krijgen.
Pagina vier:
Screenshots van sms-berichten die hij naar zijn toenmalige geliefde Veronica stuurde:
“Ze krijgt niets bij de scheiding. Ze stelt niets voor.”
“Ze was behulpzaam toen ik steun nodig had.”
“Ik zal ervoor zorgen dat de rechter oordeelt dat ze niet heeft bijgedragen aan de scheiding.”
De rechtszaal hield de adem in.
De rechter liet de papieren langzaam zakken.
Ze keek Brandon recht aan.
HOOFDSTUK 5 – De rechter verandert van toon
‘Dokter Pierce,’ zei ze met een ijzige stem, ‘ontkent u de authenticiteit van deze documenten?’
Brandon slikte moeilijk.
Moeilijk.
“Uwe Majesteit, dit… dit moet uit de context worden gehaald…”
