—Ik moest wel. Hij lijkt niet op mij. Hij gedraagt zich niet zoals ik. En ik kon de geruchten niet langer negeren.
—Geruchten? Gregory, het is een baby! En hij is jouw zoon! Ik zweer het op alles wat ik bezit.
Maar Gregory had zijn besluit al genomen.
—Je spullen worden naar je vader gestuurd. Kom hier nooit meer terug. Nooit.
Eleanor bleef even staan, hopend dat het gewoon een van haar impulsieve beslissingen was, eentje die de volgende dag wel voorbij zou gaan. Maar de kilte in haar stem liet geen ruimte voor twijfel. Ze draaide zich om en liep naar buiten, haar hakken tikten op het marmer terwijl de donder boven het landhuis rommelde.
Eleanor was opgegroeid in een bescheiden gezin, maar had toegang gekregen tot een wereld vol privileges door met Gregory te trouwen. Ze was elegant, kalm en intelligent – alles waar de tijdschriften om loofden en waar de high society jaloers op was. Maar dat deed er allemaal niet meer toe.
Terwijl de limousine haar en Oliver terugbracht naar het huisje van haar vader op het platteland, tolde haar hoofd. Ze was trouw geweest. Ze had van Gregory gehouden, hem gesteund toen de markten instortten, toen de pers hem kapotmaakte, zelfs toen haar moeder haar had afgewezen. En nu werd ze afgewezen als een vreemde.
Haar vader, Martin Claremont, deed de deur open en zijn ogen werden groot toen hij haar zag
