In een huis waar iedereen dacht dat zijn toekomst al uitgestippeld was, klonk een zin als een klap: « Vertrek. » Een moeder, vijf kinderen, een tas vol kleren. En dan de stilte, zwaar en scherp. Waar te slapen, wie te bellen, hoe vol te houden als de trots wankelt en mensen zich afwenden? Je denkt te weten wat er gaat gebeuren… en toch blijft de echte verrassing uit.
Een nacht waarin alles verandert .
Troost kan soms het essentiële verhullen. Toen Claire werd gevraagd om met haar kinderen het huis te verlaten, huilde ze niet lang: ze koos ervoor om verder te gaan. De eerste uren smaakten naar stof en ijzige stoepen. De kleintjes klampen zich vast aan de hand van hun moeder, vragend op hun lippen. Met opgeheven hoofd zoekt ze naar een deur die opengaat.
