Hij gooide mijn kind en mij het bedrijf uit voor zijn maîtresse, lachte en zei: « Zonder mij zullen jullie verhongeren. »
Een jaar later tekende ik de papieren die mij de grootste aandeelhouder van zijn bedrijf maakten.

De nacht dat het gebeurde, brandde nog steeds als een open wond in Emily Carters geheugen. Ze stond in de deuropening van het huis dat ze met haar man Michael Carter had gedeeld, met haar vierjarige zoontje Ethan tegen zich aan gedrukt. Michaels uitdrukking was koud, bijna ingestudeerd. Hij schreeuwde niet; hij klonk zelfs niet boos. Zijn stem was kalm, berekend en meedogenloos.

« Je moet weggaan, Emily, » zei hij, alsof hij het einde van een zakelijk contract aankondigde. « Dit huis is niet langer van jou. »

Emily knipperde ongelovig met haar ogen. Ze dacht dat ze het verkeerd had gehoord. « Waar heb je het over? Michael, dit is ons thuis. Ethan… »

Maar voordat ze haar zin kon afmaken, kwam er een lange, goedgeklede vrouw de woonkamer binnen, haar hand zelfverzekerd op Michaels arm. Emily herkende haar meteen. Veronica Hayes. De marketingdirecteur van Michaels bedrijf. De vrouw die Emily al lang verdacht, maar nooit durfde te confronteren.

De waarheid kwam als een vloedgolf binnen: haar man was niet alleen ontrouw geweest, maar had ook openlijk en zonder schaamte zijn maîtresse uitgekozen.

« Jij en dat kind zijn niets zonder mij, » vervolgde Michael, zijn lippen vertrokken in een wrede grijns. « Zonder mijn geld, zonder mijn bescherming, zul je verhongeren. Ik geef je vanavond de tijd om je spullen op te halen. Daarna wil ik dat je weggaat. »

Emily wilde schreeuwen, vechten, maar Ethans angstige ogen onderdrukten haar woede. Die avond pakte ze twee tassen, tranen vertroebelden haar zicht, en vertrok met haar zoon de koude straten van Seattle in.