Er barstte een lachbui los. Sophie verborg haar gezicht en deed alsof ze zich schaamde, maar haar lichaam boog zich dichter naar het zijne.
Ik verstijfde. De kamer vervaagde, de muziek zwol aan en het enige wat ik nog hoorde was dat woord: saai.
Toen de band overschakelde naar een ander nummer, stond ik op. Zachtjes. Ik liep de nacht in, het geluid van gelach echode achter me. Ik huilde toen niet. Ik schreeuwde niet. Ik haalde gewoon adem.
Bij zonsopgang strompelde Mark naar huis, stinkend naar whisky en parfum. Ik was weg. De slaapkamer was leeg – op het ringendoosje na dat hij er ooit had verstopt.
Op de keukentafel, in het zachte ochtendlicht, lag een gevouwen vel papier met een klein zilveren bandje eromheen.
Toen hij dat zag, werd zijn gezicht bleek.
Want het briefje zei niet alleen gedag. Het vertelde hem precies wat ik had gedaan.
Mark stond in de deuropening en knipperde met zijn ogen naar de krant, alsof die zou verdwijnen als hij er lang genoeg naar staarde. Het huis was stil – té stil. Het koffiezetapparaat stond uit, geen geur van ontbijt, geen geluid van mijn voetstappen die door de gang slenterden. Alleen stilte en het vage gezoem van de koelkast.
Hij ging langzaam zitten, de stoel schraapte over de vloer. Zijn handen trilden toen hij het briefje opende.
Mark,
je hebt me voor gek gezet voor een zaal vol mensen. Je noemde me saai – nadat ik jarenlang heb geprobeerd je gelukkig te maken, nadat ik weekenden, dromen en vrienden heb opgegeven om jouw versie van een ‘perfect’ leven op te bouwen.
Je zei dat ik onzichtbaar was. Gisteravond heb je het bewezen.
