Toen David terugkwam, vol enthousiasme over de nieuwe zakelijke contacten, reageerden ze allebei niet op de week intensieve kinderopvang die ik had geboden. Mijn bijdragen werden gewoon verwacht.
Zes maanden geleden, tijdens een diner bij Amanda’s moeder, ving ik een gesprek op dat onthulde hoe zij mij werkelijk zagen. Amanda’s moeder, Helen, sprak met een andere gast.
« Amanda gaat opmerkelijk elegant met de situatie om, » zei Helen. « Het is niet makkelijk om een ouder wordende ouder te laten intrekken, vooral niet met zulke grote verschillen in achtergrond. »
« Heeft Amanda al eens aan een aantal van de mooie seniorencomplexen gedacht? », vroeg de andere vrouw.
« We hebben het erover gehad, » had Helen geantwoord, « maar je weet hoe ingewikkeld deze familieverplichtingen kunnen zijn. David voelt zich verantwoordelijk, en Margaret heeft financieel bijgedragen aan de aankoop van hun huis. »
Mijn financiële bijdrage was een verplichting die mijn vertrek bemoeilijkte. Mijn aanwezigheid vormde een belemmering voor Amanda’s maatschappelijke vooruitgang. Ik was de ‘Margaret-situatie’ geworden.
Het gesprek over Emma’s verjaardagsfeestje was de druppel. Het was op een maandagochtend.
« Margaret, » zei Amanda terwijl ik mijn ontbijt op at, « ik wilde je even spreken over Emma’s feestje dit weekend. Een aantal ouders blijft ook, en we verwachten ook een paar collega’s van David. Het is eigenlijk meer een netwerkgelegenheid. »
« Natuurlijk, » zei ik. « Wat kan ik doen om te helpen? »
« Nou, » zei ze, oogcontact vermijdend, « ik dacht dat het misschien beter zou zijn als je de dag ergens anders doorbracht. Misschien naar de bibliotheek of een film. Iets leuks voor je terwijl wij de chaos aanpakken. »
Ik moest mijn huis verlaten tijdens het verjaardagsfeestje van mijn kleindochter.
« Amanda, » zei ik voorzichtig, « dit is Emma’s verjaardag. Ik ben haar oma. Waarom zou ik ergens anders moeten zijn? »
