« We hebben geen plek voor je, mam. Misschien is het tijd dat je eens naar zo’n seniorencomplex kijkt, » zei mijn zoon David, terwijl hij de deur blokkeerde van het miljoenenhuis dat ik hem had helpen kopen. Toen ik hem eraan herinnerde dat ik mijn eigen huis had verkocht om zijn droomhuis mogelijk te maken, haalde zijn vrouw Amanda haar schouders op en zei: « Dat was jouw keuze, niet onze verantwoordelijkheid. »
Die avond, alleen zittend in een motelkamer, pleegde ik drie telefoontjes die alles zouden veranderen. Binnen zes weken zat David op zijn knieën en smeekte me om geen beslag te leggen op zijn droomhuis. Maar tegen die tijd was ik eigenaar van zijn hypotheek, beheerde ik zijn vennootschap onder firma en had ik de sleutels tot het studiefonds van zijn kinderen. Nu wenste Amanda dat ze de woorden « senior facility » nooit had gehoord. David heeft er spijt van dat hij het comfort van zijn vrouw boven de waardigheid van zijn moeder heeft gesteld. Maar ik? Ik heb me nog nooit zo sterk gevoeld en ik heb nog nooit zo goed geslapen.
Dit verhaal gaat over de dinsdag waarop ik leerde dat 35 jaar opoffering niets meer voorstelde toen mijn aanwezigheid ongelegen kwam. Mijn naam is Margaret Sullivan en de afgelopen twee jaar woonde ik in wat mijn zoon David de ‘tijdelijke gastenregeling’ noemde in zijn uitgestrekte huis in Riverside Estates. De regeling leek een zegen toen David er twee jaar geleden na mijn lichte hartaanval voor het eerst over opperde. Ik kon comfortabel herstellen terwijl ik dicht bij mijn kleinkinderen was, de 8-jarige Emma en de 10-jarige Michael. Wat ik me niet realiseerde, was dat ‘tijdelijke gastenregeling’ eigenlijk betekende: ‘een liefdadigheidszaak die we tolereren tot het sociaal ongemakkelijk wordt’.
Ik werd in 1953 geboren als Margaret Katherine O’Brien, de dochter van Ierse immigranten die geloofden in hard werken en studeren. Ik ontmoette Davids vader, James Sullivan, toen ik 22 was. Hij was een charmante elektricien die ervan droomde een eigen bedrijf te beginnen. We trouwden en werkten een paar jaar lang aan die dromen. David werd geboren op een koude februariochtend in 1979. Vier jaar lang waren we het soort gezin waar mensen jaloers op waren.
Maar James had de rusteloze geest van zijn vader geërfd. Toen David vier was, kondigde James aan dat hij iemand anders had ontmoet. Hij vertrok op een donderdagochtend en nam zijn gereedschap, zijn pick-uptruck en elke dollar van onze gezamenlijke spaarrekening mee. Hij liet een vierjarige jongen achter die steeds vroeg wanneer papa thuiskwam en een vrouw die moest uitzoeken hoe ze haar verwoeste leven weer op moest bouwen.
De verlating was verschrikkelijk, maar ik had niet de luxe om uit elkaar te vallen. David had stabiliteit nodig. Ik nam extra klanten aan bij het accountantskantoor waar ik als boekhouder werkte en begon ‘s avonds freelance werk te doen. Vijftien jaar lang was ik zowel moeder als vader voor David. Ik ging naar elke ouderavond, elke honkbalwedstrijd. Ik werkte overuren om geld te sparen voor zijn studie.
