Michaels borstkas kromp ineen. Het was geen medelijden. Het was geen impuls. Het was iets diepers – een instinct dat hem naar haar toe trok. Zonder het iemand te vertellen, vroeg hij een paar dagen vrij aan, stapte in de bus en vertrok rechtstreeks naar Mississippi.
Toen hij Emily voor het eerst ontmoette, was hij verbluft. De jonge vrouw in de rolstoel, met haar dunne benen onder een deken, had een ongerepte schoonheid. Haar gezicht was kaal, haar glimlach aarzelend, maar haar aanwezigheid straalde een warmte uit die hem deed verlangen om te blijven.
Ze praatten urenlang in die eerste paar dagen. Michael ontdekte dat ze nog steeds talen studeerde op haar telefoon, vrijwilligerswerk deed als tutor via Zoom en zichzelf altijd bleef pushen om te leren. Ondanks haar gebroken lichaam was haar geest onverzettelijk.
Op de terugweg naar huis wist Michael wat hij wilde: hij zou met haar trouwen.
Toen hij het aan vrienden en familie vertelde, waren ze geschokt.
« Ben je gek geworden? Ga je elke dollar die je hebt gespaard uitgeven om met een verlamde vrouw te trouwen? Heb je wel enig idee waar je aan begint? »
Maar Michael glimlachte alleen maar. « Ongeluk of geluk – het hangt af van het leven dat je kiest. En zij verdient liefde, net als ieder ander. »
Weken later keerde hij terug naar Mississippi, dit keer met een ring. Emily was sprakeloos toen hij vroeg. Aanvankelijk weigerde ze, bang dat ze hem zou belasten, doodsbang dat zijn gevoelens slechts een voorbijgaande bevlieging waren. Maar Michael gaf niet op. Hij belde haar elke dag, vertelde grapjes, informeerde naar haar moeder en sprak met haar alsof hij al haar man was.
Na drie maanden fluisterde Emily eindelijk ja.
Hun bruiloft was kleinschalig, niets extravagants – gewoon een achtertuin met slingers gele lampjes en wilde bloemen geplukt van de velden. Emily zat in haar stoel in een eenvoudige witte jurk, haar handen trilden terwijl Michael ze stevig vasthield.
Die nacht droeg hij haar zachtjes hun kamer in. Zijn aanraking was niet gehaast, niet hongerig, maar voorzichtig – hij hielp haar zich om te kleden in zachtere kleren. Toen hij de jurk van haar schouders schoof, bevroor zijn blik.
Op haar linkerborst zag hij een tatoeage: delicate Franse woorden gegraveerd boven een fragiele, bladloze boom waaruit nieuwe scheuten groeiden.
