Michael Carter, een 35-jarige bouwvakker in een klein stadje in Texas, leidde een rustig en eenzaam leven.
Hij werkte lange uren op bouwplaatsen, kwam thuis in een leeg appartement en sprak nooit veel over de liefde. Jaren eerder had verraad hem verbitterd en besloot hij dat relaties de pijn niet waard waren.
Na verloop van tijd wierp zijn zuinige levensstijl echter zijn vruchten af. Door bescheiden te leven, had Michael bijna $ 15.000 bespaard – een bedrag dat zijn buren in hun kleine gemeenschap als een fortuin beschouwden. Het was genoeg om grond te kopen, een starterswoning te bouwen of eindelijk een stabiel leven te leiden.
Op een middag, tijdens de lunchpauze op de locatie, scrolde Michael door zijn telefoon en stuitte op een Facebookbericht van een vrijwilligersgroep. Het bericht vertelde het verhaal van Emily Rhodes, een 28-jarige vrouw die vlak voor haar afstuderen in de pedagogiek werd aangereden door een dronken bestuurder. Door het ongeluk raakte ze vanaf haar middel verlamd.
Haar vader was jaren eerder overleden, haar moeder was zwak en ziek, en Emily leefde rustig in een klein, verweerd huis aan de rand van het landelijke Mississippi. Ze bracht het grootste deel van haar dagen door in een rolstoel, gaf gratis online les aan kinderen en las alle boeken die ze kon lenen.
Het bericht eindigde met een zin die Michael deed verstijven:
« Haar grootste droom, zei ze ooit, is om een trouwjurk te dragen – slechts één keer in haar leven, om te weten dat ze een thuis heeft. »
