In mij was er geen angst of wrok meer. Alleen absolute kou, zo scherp als een scheermes.
Ik denk terug aan al die nachten in Madrid, waarop ik uitgeput thuiskwam van twee of drie klussen tegelijk, alleen maar zodat mijn zoon kon eten en studeren.
Ik herinner me de vastberaden blik waarmee hij naar Barcelona vertrok om daar te gaan studeren. Hij beloofde me dat het hem zou lukken.
« Misschien omdat hij beter is dan jij, » zei ik zachtjes, met een stem die ik niet eens als de mijne herkende.
Rodolfo hief verbaasd zijn hoofd op. Ik had hem nooit zo durven antwoorden.
« Wat zei je? »
« Dat is mijn zoon, wat jij nooit zult zijn: een man die iedere stap heeft verdiend door eerlijke inspanning. »
Stilte vulde de kamer. Alleen het tikken van de klok was in de woonkamer te horen.
Rodolfo lachte kort en sarcastisch, maar er school paniek in zijn lach.
« Uw zoon? Die parvenu die denkt dat hij de wereld bezit… »
« Nee, » antwoordde ik kalm. « Hij gelooft het niet. Hij weet dat niets gratis is. En hij weet ook wie zijn vader heeft vernederd en wie zijn moeder jarenlang heeft vertrapt. »
Ik zag zijn gezicht rood worden en zijn vuisten balden. Maar voor het eerst in mijn leven voelde ik geen angst. Op dat moment begreep ik dat de keten die me aan hem bond voorgoed verbroken was.
