« Hij zal degene zijn die je vernietigt, Rodolfo, » mompelde ik kalm. « En ik zal geen vinger uitsteken om je te redden. »
Hij bleef zwijgen, niet in staat te antwoorden. Er opende zich een kloof tussen ons, groter dan alle ruzies en alle vernederingen uit het verleden. De kloof van het einde.
Die avond, toen hij op de bank in slaap viel met de fles whisky naast zich, begon ik mijn spullen in te pakken.
Ik had niet veel nodig: wat kleren, een paar foto’s en souvenirs. Mijn leven was er niet meer.
Toen hij de volgende ochtend wakker werd en de lege kasten zag, lag er op zijn nachtkastje alleen een kort briefje:
« Ik heb niets bereikt, maar ik heb een man grootgebracht die nu jullie wereld regeert. Jullie hebben geen macht meer over mij. Vaarwel. »
Ik verliet het appartement met een rechte rug en lichte stappen. Voor het eerst in jaren voelde de ochtendlucht in de straten van Sevilla schoon aan en was de lucht helder.
Achter me brokkelde het rijk van arrogantie af. Voor me begon een nieuw leven.
