Rodolfo wist niet dat zijn nieuwe baas niet zomaar een « De la Vega » was.
Hij vermoedde niet dat deze ‘jongen’ de medeoprichter was van een technologiebedrijf dat zijn groep onlangs voor een fortuin had gekocht en hem tot CEO van een hele divisie had benoemd.
En hij wist ook niet dat deze ‘parvenu’ zich nog heel goed de man herinnerde die zijn moeder op haar kussen aan het huilen had gemaakt.
Hij ging, zoals altijd, weg door de deur dicht te slaan.
Ik bleef alleen achter. Ik liep naar het raam en keek toe hoe zijn auto wegreed.
Die dag ging Rodolfo naar de belangrijkste vergadering van zijn leven. Maar hij wist niet dat hij in werkelijkheid naar zijn eigen tuin marcheerde.
Die nacht sloeg de deur tegen de muur alsof hij was ingetrapt. Rodolfo stormde de gang binnen. Zijn gezicht was rood en zijn dure stropdas hing om zijn nek als een strop waar hij zich net uit had bevrijd.
« Ik haat hem! » siste hij, terwijl hij de aktetas in een hoek gooide.
“Kun je je voorstellen wat dat kwajongen zichzelf heeft laten doen?…”
« Die… Adrián Torres had het lef om me voor de hele raad tegen te spreken. Hij liet me eruit zien als een volslagen nieuweling! En ze lachten allemaal… »
Ik keek hem zwijgend aan.
