Hij streek zijn stropdas glad met een tevreden glimlach, een grimas die niet op mij gericht was, maar op de ‘succesvolle man’ in de spiegel, die hij al jaren aan het beeldhouwen was.
Toen herinnerde ik me een andere ochtend, vele jaren geleden. Ik, met mijn ogen opgezwollen van het huilen, met de kleine Adrián in mijn armen, en mijn eerste man, Esteban, die hulpeloos mompelde dat hij niets had en ons niet kon onderhouden.
In die gehuurde studio in een arbeiderswijk van Madrid, met de druppelende kraan, nam ik een besluit: mijn zoon zou het ver schoppen.
Ik had twee, soms drie, banen. Eerst toen Adrián op de kleuterschool zat, daarna op school. Ik viel in slaap op zijn schriften, en later op mijn eigen aantekeningen voor de universiteit. Ik verkocht het enige wat ik bezat – het appartement dat ik van mijn grootmoeder erfde – zodat hij met die beurs naar Silicon Valley kon.
Hij was het project van mijn leven. Mijn meest waardevolle startup, mijn belangrijkste investering.
« Ze zeggen dat hij de zoon is van een eenvoudige ingenieur, » vervolgde Rodolfo, terwijl hij de details als een fijnproever in zich opnam. « Besef je dat wel? Van niets naar de top. En dat zijn meestal de meest meedogenloze. Je moet hem vanaf het begin laten zien wie hier de baas is. »
Ik herinnerde me hoe Rodolfo – al dronken – Esteban publiekelijk vernederde op een bedrijfsfeestje. Esteban was met een project gekomen en Rodolfo noemde hem een »dromer met lege zakken », terwijl hij er schaterlachend op los lachte. Dat soort momenten wakkerden zijn buitensporige ego aan.
« Breng me de schoensmeer. En de crème. » Snel.
Ik bracht hem alles wat hij vroeg. Mijn handen trilden niet. In mij heerste absolute stilte.
