« Ik zal het ondraaglijk maken. »
Ze gaf mij de schuld dat haar vader was weggedreven. « Hij koos jou boven mij, » zei ze bitter. « Jij had het over het boerenleven, en ik wachtte – elke verjaardag, elk belangrijk moment – tot hij mij zou kiezen. »
Ik probeerde het uit te leggen. Ik had nooit de intentie haar te vervangen. Maar ze ging door.
Zelfs mama heeft jou uitgekozen. Ik zag hoe ze naar je keek. Ze was beleefd tegen papa, maar ze lachte met jou.
Ik vroeg om tijd. « Drie dagen, » zei ze. « Dan wil ik je antwoord. »
Terug op de boerderij trok ik Harolds oude jas aan en vond het briefje.
« Schuur. Kist. Linkerhoek. Wat ik nooit gezegd heb, broer. »
Daar, in een stoffige kist, lag een envelop met mijn naam.
In de brief gaf Harold toe wat ik nooit had durven geloven. Dat hij wist dat Sara van me hield. Dat Ellison biologisch gezien niet van hem was – ze was van mij. En dat hij haar toch had opgevoed, in stilte de last van die waarheid dragend.
