Hij bekende dat hij afstand van haar had genomen omdat ze hem te veel aan mij deed denken. « Zij was jouw nalatenschap, » schreef hij. « Niet de mijne. »
Toen ik klaar was met lezen, kwam Ellison naar buiten rijden met een brief in haar handen, een brief die Harold voor zijn dood had verstuurd.
Wij lezen in stilte.
“Hij wist het altijd al,” fluisterde ze.
Dat deed hij. Maar misschien hoopte hij dat de liefde luider zou spreken.
« Ik dacht dat ik er niet toe deed, » zei ze. « Maar dat deed ik wel. »
« Dat heb je altijd al gedaan, » fluisterde ik. « Je was van mij. »
Ellison pakte mijn hand vast.
« Ik blijf. Niet voor altijd. Maar genoeg. Weekends, vakanties… Deze plek zal mijn thuis zijn. »
“Ook met de kippen?”
Ze lachte. « Laten we niet te enthousiast worden. »
We liepen samen terug naar huis. En voor het eerst niet als oom en nichtje, maar als vader en dochter. Klaar om opnieuw te beginnen.
