Alleen al bij het horen van haar naam liepen de rillingen over mijn rug. Sara. We hadden al een relatie voordat ze Harold ook maar in de ogen had gekeken. Ze lachte om mijn flauwe grappen en was altijd een kwartier te laat – dat was haar handelsmerk.
Toen, zonder waarschuwing, koos ze hem. Zonder enige uitleg. Ze verdween gewoon uit mijn leven en kwam in het zijne.
Ik heb nooit meer echt liefgehad.
Toen Ellison geboren werd, hield ik haar vast alsof ze kostbaar en van mij was. En toen Sara stierf, begon Harold te verbleken. Ellison verhuisde, belde minder en kwam nog minder op bezoek. Haar aanwezigheid voelde meer als een verplichting dan als liefde.
Op een avond belde Harold me.
« Ik mis het om iemand tegen kippen te horen schreeuwen, » zei hij. « Ik kan er niet meer tegen. »
Dus ik kwam voor een week. Toen een maand. Uiteindelijk ben ik nooit meer weggegaan. Ik heb alles opgeofferd om voor hem te zorgen.
